روز دوم محرّم
فَلَمّا وَصَلَها قالَ: (مَا اسْمُ هذِهِ الاْرْضِ؟(. فَقيلَ: كَرْبَلاءَ. فَقالَ عليه السّلام : اءَللّهُمَّ إِنّي اءَعُوذُ بِكَ مِنَ الْكَرْبِ وَالْبَلاءِ
چون به كربلا رسيد، فرمود: نام اين زمين چيست؟ عرضه داشتند كه اين زمين كربلا است. فرمود: خداوندا! به تو پناه مي برم از (كَرْب ( و (بلاء(. پس از آن فرمود: اين كرب و بلا است . (انْزِلُوا، هاهُنا مَحَطُّ رِحالِنا وَمَسْفَكُ دِمائِنا(؛ پياده شويد كه اينجاست محل افتادن بارهاي ما و مكان ريخته شدن خونهاي ما؛ اينجاست آرامگاه ما. جدّم رسول خدا صلّي اللّه عليه و آله مرا از اين واقعه آگاه ساخته … ياران امام حسين عليه السّلام پس از شنيدن اين سخنان همگي از مَرْكَبهاي خود فرود آمدند و حُرّ با اصحابش نيز در كناري منزل گرفتند و جناب سيّد مظلومان - عَلَيْهِ الصَّلاةُ وَالسَّلامُ - بر روي زمين بنشست كه شمشير خود را اصلاح و آماده نمايد و اين اشعار را زمزمه فرمود:
يا دَهْرُ اءُفٍّ لَكَ مِنْ خَليلِ
كَمْ لَكَ بِالاْشْراقِ وَالاْصيلِ
مِنْ طالِبٍ وَصاحِبٍ قَتيلِ
وَالدَّهْرُ لا يَقْنَعُ بِالْبَديلِ
وَكُلُّ حَيٍّ سالِكُ سَبيلِ
ما اءَقْرَبَ الْوَعْدَ إِلَي الرَّحيلِ
وَإِنَّمَا الاْمْرُ إِلَي الْجَليلِ
ترجمه: اي روزگار! اُفّ باد بر تو ، چه رفیق بدی هستي. چه بسيار صبحگاهان و شامگاهانی كه طالبان و مصاحبان خويش را به قتل رسانيدي. روزگار در بلاهايي كه بر شخص نازل مي شود به هیچ بدلي قانع و راضي نيست و هر صاحب حیاتی،به سوی مرگ رهسپار است. وعده كوچ نمودن از اين دار فنا نزديك شده. نهايت زندگی هر شخصی رحلت به سوي خداوند جليل است.
منبع: مقتل سیدبن طاووس با اندکی ویرایش در ترجمه