اي که به لطف و دلبري از دو جهان زياده​اي
اي که چو آفتاب و مه دست کرم گشاده​اي
صبح که آفتاب خود سر نزده​ست از زمين
جام جهان نماي را بر کف جان نهاده​اي
مهدي و مهتدي تويي رحمت ايزدي تويي
روي زمين گرفته​اي داد زمانه داده​اي
مايه صد ملامتي شورش صد قيامتي
چشمه مشک ديده​اي جوشش خنب باده​اي
سر نبرد هر آنک او سر کشد از هواي تو
ز آنک به گردن همه بسته​تر از قلاده​اي
خيز دلا و خلق را سوي صبوح بانگ زن
گر چه ز دوش بيخودي بي​سر و پا فتاده​اي
هر سحري خيال تو دارد ميل سردهي
دشمن عقل و دانشي فتنه مرد ساده​اي
خيز دلا کشان کشان رو سوي بزم بي​نشان
عشق سواره​ات کند گر چه چنين پياده​اي
اين تن همچو غرقه را تا نکني ز سر برون
بند ردا و خرقه​اي مرد سر سجاده​اي
باده خامشانه خور تا برهي ز گفت و گو
يا حيوان ناطقي جمله ز نطق زاده​اي
لطف نماي ساقيا دست بگير مست را
جانب بزم خويش کش شاه طريق جاده​اي
 مولانا، غزليات شمس